De egel

Onlangs liepen wij in het bos met de honden toen menno ineens zei; kijk daar loopt een egel. De egel had er flink de vaart in totdat een van onze honden dichtbij kwam. Toen stopte de egel en zagen de honden alleen nog stekels. De egel zat veilig weg gedoken. Ook toen wij doorliepen bleef de egel nog een tijd verstopt.

Eigenlijk reageert de egel vanuit het gevoel van gevaar. De stekels opzetten is heel veilig. Niemand komt in de buurt en niemand kan de egel pijn doen. De egel zat diep verscholen. Op dat moment is er ook niemand die de egel kan helpen. Zodra de egels zijn stekels opzet, kan je aan de buitenkant ook niet meer zien wat er binnenin gebeurt.

Toen ik keek naar de egel bedacht ik mij dat dit soms met ons ook zo gebeurt. Als wij dingen meemaken die ons pijn doen, kunnen we ook onszelf gaan beschermen.

Ook wij hebben muurtjes die we kunnen optrekken. Waar we ons achter kunnen verschuilen. Wij hebben geen stekels, maar wij hebben wel maskers (ja hoor het gaat heel goed) waarachter we ons kunnen verschuilen. Maar misschien wordt jij heel boos als anderen dichtbij komen. Of trek jij jezelf terug in je eigen wereld. Allemaal methodes om niet geraakt te worden.

Als wij onze stekels opzetten zijn we veilig voor anderen. Het voelt misschien zelfs wel als een goede keus. Maar je staat er wel alleen voor. Niemand kan je meer helpen. Mensen om je heen snappen niet waarom je zo reageert.

Wat ervaar jij als gevaar? Wat heeft jou geraakt? Wanneer ga jij jezelf beschermen? Welk deel van jou mag niemand zien? Durf jij kwetsbaar te zijn?

Mag ik samen met jou, hiernaar kijken, zodat jij niet langer, jezelf hoeft te beschermen? Zodat jij herstel kan vinden en jij weer kwetsbaar kan zijn?